Korkma,sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak,
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
Mehmet Akif’in bu dizeyle başlayan ve milli marşımıza güfte olan bu şiiri satır satır açıklamaya çalıştığımız lise yıllarına gittim birden kelimeyi görür görmez. Ne çok söz sanatı vardı şiirin tümünde. Tecahül-i arif ten tutun da teşbihe, mecazdan, hüsn-ü talile ve daha başkaları. Sus Işıl sus! Yine yaşını ortaya çıkartacak konulara girdin. Bugüne gel biraz.Bugün bu sanatların bambaşka adları var sahi. Bir zamanlar ta ki anlamını öğrenene kadar şafağın sönmez olmasının,tüten ocağın ne olduğunun farkında olmadan okumuştuk marşımızı. Şimdiki çocuklar bir harika ama sor bakalım bu satırların hangisini anlayarak okuyorlar. Yok yok çocuklardan çok teknoloji bir harika. Büyük küçük herkes irili ufaklı bir beyaz camın pervanesi olmuşuz, merak ettiğimizin cevabını bir taşla bin kuş misali alı veriyoruz. Gereken sadece sönmez bir merak sahibi olmak.

O ooo, bu sabah geçmiş yokladı beni yine. Bakın dinleyin radyoda Zeki Müren söylüyor.
Sönmez artık yüreğimde yanan bu ateş ,
Bulunur mu bilmem bana senin gibi bir eş.