Azra uykudaydı. Karanlığa uyandı. En korktuğuna… Annesi sımsıkı sarmıştı onu kollarıyla.. Şaşkınlıkla  gözlerini ovuştururken  babasını ve Ahmet’i gördü oturma odasının sımsıkı kapatılmış tahta panjurları arasından usulca sızan gün ışığında.

Babası eliyle dudaklarını kapatarak küçük kızın yanına yaklaştı ve sessizce,

“Azracığım, Ahmet’le  ben birkaç gün evde olacağız, ayni tatillerde olduğu gibi. Buna sevineceksin değil mi? Böylece senin en sevdiğin oyunları birlikte oynamaya bol bol vaktimiz olacak. Ancak bir şartım var, ilk oyunumuz “ tıp”. Ben işaret verinceye kadar konuşmak yok, tamam mı tatlı kızım”… Dedi. Azra’nın yüzü asıldı; ama o bu oyunu bilmiyordu ki… O abisiyle saklambaç oynamayı severdi en çok. Bir abisine bir babasına baktı. Ahmet korkularını gizlemeye gayret ederek koştu, ona sarıldı ve kulağına, merak etme en çok da saklambaç oynayacağız, dedi. Bu sözler üzerine Azra’nın yüzü aydınlandı. Neşeyle odanın içinde koşuşturmaya başladı. Ahmet’in ürkekliğini, annesinin telaşını, hele hele babasının endişelerini anlamaksızın.

Sonraki saatler oldukça eğlenceli geldi Azra’ya. Beş yaşının saflığıyla ayak uydurdu  hiç denemediği bu oyuna. Babasının komutlarına da. Sessizce seyretti annesinin topladığı ufak tefek eşyaları ve giysileri mutfağa taşımasını. Sorularını biriktirdi küçücük aklında. Sustu… Ailecek oyun oynamak çok eğlenceli olacaktı. Üstelik de mutfakta…

Sonra babası mutfağa geldi, yerdeki kilimi ayağıyla ittirdi. Azra’nın hep nereye açıldığını merak ettiği o küçük ahşap kapak ortaya çıktı. Azra için oyun iyice heyecanlı olmaya başladı. Kapak çok sıkışmıştı; zorlanarak büyük bir gıcırtıyla açıldı.

“ Hepimizden çok ses çıkarıyor, hemen menteşelerini yağlamalıyız bunun Ayşe” dedi babası.

Azra kapağın da oynayacakları oyuna katılabilmek için sessiz olması gerektiğini düşündü. Baba önden, Ahmet, annesi ve Azra ardından daracık kapıdan aşağı inen taş merdivenlerden soğuk bir karanlığa doğru ilerlediler. Tavandaki ampullerin cılız ışığında mekanın gerçek kiracıları için saklambaç başlamıştı bile. Hızla köşelerine kaçıştılar.

Ufak bir masa, birkaç sandalye ve iki eski yatağın bulunduğu odaya küf ve toz kokusu hakimdi. Azra heyecanla odanın içine oradan oraya koşarak hayalindeki masala açılan kapıyı aradı. Bulamadı. Canı sıkıldı. Çocuk sabrı taşıyordu. Ağladı ağlayacaktı. Babası mutfakta toplanan eşyaları bir bir aşağıya taşırken annesi de odayı yaşanacak hale getirmeye çalışıyordu. Ahmet elinde  oyuncak sepetiyle merdiven başında belirinceye kadar somurttu durdu Azra.

Gündüzleri mutfakta akşam olunca karanlık oyun odasında sürüyordu saklambaç. Ahmet’in okula gitmeyişini, babasının  neşesizliğini annesinin sofraya daha az ekmek koymasını ve sürüp giden bu sessizliği delen gök gürültülerinin nedenini anlayamıyordu Azra. Ne annesi ne babası anlamasını istemezdiler zaten.

Bir sabah babası omuzlarında ve şapkasında yıldızlar olan bir takım elbiseyle indi merdivenlerden. Azra koştu kucağına atıldı. Omzundaki yıldızları okşamaya başladı. Sonra burnu gıdıklandı. Hapşırdı. Tıpkı babaannesinin sandığı gibi kokuyordu babası.

“Birkaç gün için şehre gidiyorum,  ben yokken oyunu bozmak yok. Gelince sana söz verdiğim uçurtmayı beraber yapacağız sonra hep birlikte uçurmaya gideceğiz.” Dedi.

Azra günlerdir biriktirdiği gözyaşlarını salıverdi yıldızların arasına. Burnunu çeke çeke ağlarken sordu,

“Kuyruğu da olacak değil mi?”

Babası taş merdivenleri tırmanıp mutfağın içinde kaybolurken Ahmet’in de annesinin de gözleri yaşlıydı.

Günler geçerken Azra şaşkınlık içindeydi; oynadıkları bu saklambaç oyununu, kimden saklandıklarını anlamasa da, Ahmet’in okula gitmeyip onlarla beraber olması, annesinin konu komşuya gitmemesinden memnundu önceleri. Ama arkadaşlarını görememek, bahçeye çıkamamak hoşuna gitmiyor, canı çok sıkılıyordu.

Annesinin iyice azalmış unla ekmek yoğurduğu bir gündü. Ahmet küçük kardeşini omuzuna almış mutfağın tavana yakın pencereden dışarıyı göstererek oyalamaya çalışırken birden kulakları tırmalayan bir sesle irkildiler.  Azra’nın hiç tanımadığı, Ahmet’inse unutamadığı; benzer bir ses duyduğunda masanın altına saklandığı ya da o sesi bastırmana kadar bağıra bağıra şarkılar söylediği…

Hortlayan savaşın sesi yaklaşıyordu.

Derken sokaklarda bir koşuşturma başladı, insanlar çığlık çığlığa sığınacak bir yer aramaya başladılar. Önlerine gelen her evin kapısını vurup yardım istiyorlardı.  Azra daha ne olduğunu anlamadan oyun evine inmiş, mutfağa çıkan küçük kapıyı kapatmışlardı. Gerçek saklambaç şimdi başlıyordu. İlk kez sokak kapısının vurulmasına aldırmadı annesi. Azra’yı da Ahmet’i de yorganın altına soktu, elleriyle kulaklarını tıkadı. Uçaklar yaklaşıyordu. Az sonra dışarıda bombalar patlayacak ortalığı kan gölüne çevirecekti. Ahmet’in Azra yaşındayken tanıştığı savaşı küçük kızı bilmesin diye çok dua etmişti Ayşe ama olmamıştı. Yedi yıl sonra canavar geri dönmüştü. Ertesi sabah oynadıkları oyunun ‘savaş saklambacı’ olduğunu söylemek zorunda kaldı küçük kızına.

Azra artık bu oyuna katılmak istemiyordu. Sık sık mızmızlanıyor, odasına çıkıp pencereden bakmak istiyordu. Neden artık hiç yumurta yemiyorlar, süt içmiyorlardı? Neden bu oyun bitmiyordu, neden babası gelmiyordu? Neden annesi sık sık ağlıyordu? Neden bazı geceler mutfak kapısını üstlerine kapatıp kendisi yukarıda kalıyordu.  Neden o gecelerde üst kattan koca koca adamların sesleri duyuluyordu? Azra o zaman çok korkuyor, Ahmet’in koynuna saklanıyordu.

Bir süre sonra Azra artık cevap alamadığı soruları sormamayı öğrenmişti.                                   

Sonra bahar geldi. Umut da birlikte… Savaşın sesi uzaklaşmıştı. Yine de kasabada hala pazar kurulmuyordu. Boş sokaklar aç köpeklere kalmıştı. İnekler süt vermez, tavuklar yumurtlamaz olmuştu. Konu komşu elinde kalanı takas ederek karın doyuruyordu. Azra ile Ahmet hala sokağa çıkamıyorlardı ama karanlık oyun odasına artık daha az giriyorlar günlerini mutfakta geçiriyorlardı. Yeni bir işi olmuştu annesinin, kasabaya yerleşen zengin ailelere yiyecek karşılığı çamaşır yıkıyor, ütü yapıyordu. Giderken kapıyı üzerlerine kilitliyor, karanlıkta gidip karanlıkta dönüyordu. Eve getirdiği yiyecekler sayesinde hepsinin solgun yüzlerine azıcık renk gelmişti. Siren sesleri günden güne azalıyordu. Ancak korku kirli sarı bir buluttu kasabanın üzerinde.  Sokaklarsa kan ve irin kokuyordu.

Azra boya kalemleriyle babasına benzeyen adamlar ve uçurtma uçuran çocuklar çiziyordu her gün. Doğum gününde babası gideli aylar olmuştu. Annesi çalıştığı evden getirdiği bisküvilerle minicik bir pasta hazırlamış, Ahmet de günlerdir gizli gizli uğraşarak yaptığı kırmızı kuyruklu uçurtmayı kardeşine armağan etmişti.

Eksikti küçük kız, Ayşe gibi, Ahmet gibi, kasabadaki tüm çocuklar gibi… Artık uçurtması elinde yemek yiyor ona sarılarak uyuyor, sokağa çıkmasına izin verilecek günü iple çekiyordu.

Sonra yeni haberler geldi. Barış olacaktı. Babası eve dönecekti…

Annesinin gözleri başka bakıyordu artık. Yine de evden çıkarken kapıyı üzerlerine kapatıyordu. O savaşı ikinci kez görmüş, ikinci kez yaşamıştı. Hem de iliklerine kadar. Askerlerin dönüş haberini aldığı o sabah bir şey söylemedi çocuklara. Ümit vermek istemedi. Babanız geliyor demedi. Hızlıca giyindi. Telaşla çıktı evden. Treni karşılamaya koştu. Kapıyı kilitlemeden…

Azra yüksek pencereden dışarıyı seyrediyordu. Önce annesinin gidişini gördü, sonra birden karşı komşunun kızını. Elinde bez bebeği kapının önünde oturuyordu. Uçurtmasını kaptı, kapıya koştu umutsuzca ama kapı açıktı.

Sirenler acı acı çaldı… Ahmet yukarı koştu.

Kapı açıktı. Sokaklar kanlı…

UÇURTMA                                                                                Işıl Ertunç 2018

Önce ortalık karardı. Sonra her şey sustu.

Azra uykudaydı. Karanlığa uyandı. En korktuğuna… Annesi sımsıkı sarmıştı onu kollarıyla.. Şaşkınlıkla  gözlerini ovuştururken  babasını ve Ahmet’i gördü oturma odasının sımsıkı kapatılmış tahta panjurları arasından usulca sızan gün ışığında.

Babası eliyle dudaklarını kapatarak küçük kızın yanına yaklaştı ve sessizce,

“Azracığım, Ahmet’le  ben birkaç gün evde olacağız, ayni tatillerde olduğu gibi. Buna sevineceksin değil mi? Böylece senin en sevdiğin oyunları birlikte oynamaya bol bol vaktimiz olacak. Ancak bir şartım var, ilk oyunumuz “ tıp”. Ben işaret verinceye kadar konuşmak yok, tamam mı tatlı kızım”… Dedi. Azra’nın yüzü asıldı; ama o bu oyunu bilmiyordu ki… O abisiyle saklambaç oynamayı severdi en çok. Bir abisine bir babasına baktı. Ahmet korkularını gizlemeye gayret ederek koştu, ona sarıldı ve kulağına, merak etme en çok da saklambaç oynayacağız, dedi. Bu sözler üzerine Azra’nın yüzü aydınlandı. Neşeyle odanın içinde koşuşturmaya başladı. Ahmet’in ürkekliğini, annesinin telaşını, hele hele babasının endişelerini anlamaksızın.

Sonraki saatler oldukça eğlenceli geldi Azra’ya. Beş yaşının saflığıyla ayak uydurdu  hiç denemediği bu oyuna. Babasının komutlarına da. Sessizce seyretti annesinin topladığı ufak tefek eşyaları ve giysileri mutfağa taşımasını. Sorularını biriktirdi küçücük aklında. Sustu… Ailecek oyun oynamak çok eğlenceli olacaktı. Üstelik de mutfakta…

Sonra babası mutfağa geldi, yerdeki kilimi ayağıyla ittirdi. Azra’nın hep nereye açıldığını merak ettiği o küçük ahşap kapak ortaya çıktı. Azra için oyun iyice heyecanlı olmaya başladı. Kapak çok sıkışmıştı; zorlanarak büyük bir gıcırtıyla açıldı.

“ Hepimizden çok ses çıkarıyor, hemen menteşelerini yağlamalıyız bunun Ayşe” dedi babası.

Azra kapağın da oynayacakları oyuna katılabilmek için sessiz olması gerektiğini düşündü. Baba önden, Ahmet, annesi ve Azra ardından daracık kapıdan aşağı inen taş merdivenlerden soğuk bir karanlığa doğru ilerlediler. Tavandaki ampullerin cılız ışığında mekanın gerçek kiracıları için saklambaç başlamıştı bile. Hızla köşelerine kaçıştılar.

Ufak bir masa, birkaç sandalye ve iki eski yatağın bulunduğu odaya küf ve toz kokusu hakimdi. Azra heyecanla odanın içine oradan oraya koşarak hayalindeki masala açılan kapıyı aradı. Bulamadı. Canı sıkıldı. Çocuk sabrı taşıyordu. Ağladı ağlayacaktı. Babası mutfakta toplanan eşyaları bir bir aşağıya taşırken annesi de odayı yaşanacak hale getirmeye çalışıyordu. Ahmet elinde  oyuncak sepetiyle merdiven başında belirinceye kadar somurttu durdu Azra.

Gündüzleri mutfakta akşam olunca karanlık oyun odasında sürüyordu saklambaç. Ahmet’in okula gitmeyişini, babasının  neşesizliğini annesinin sofraya daha az ekmek koymasını ve sürüp giden bu sessizliği delen gök gürültülerinin nedenini anlayamıyordu Azra. Ne annesi ne babası anlamasını istemezdiler zaten.

Bir sabah babası omuzlarında ve şapkasında yıldızlar olan bir takım elbiseyle indi merdivenlerden. Azra koştu kucağına atıldı. Omzundaki yıldızları okşamaya başladı. Sonra burnu gıdıklandı. Hapşırdı. Tıpkı babaannesinin sandığı gibi kokuyordu babası.

“Birkaç gün için şehre gidiyorum,  ben yokken oyunu bozmak yok. Gelince sana söz verdiğim uçurtmayı beraber yapacağız sonra hep birlikte uçurmaya gideceğiz.” Dedi.

Azra günlerdir biriktirdiği gözyaşlarını salıverdi yıldızların arasına. Burnunu çeke çeke ağlarken sordu,

“Kuyruğu da olacak değil mi?”

Babası taş merdivenleri tırmanıp mutfağın içinde kaybolurken Ahmet’in de annesinin de gözleri yaşlıydı.

Günler geçerken Azra şaşkınlık içindeydi; oynadıkları bu saklambaç oyununu, kimden saklandıklarını anlamasa da, Ahmet’in okula gitmeyip onlarla beraber olması, annesinin konu komşuya gitmemesinden memnundu önceleri. Ama arkadaşlarını görememek, bahçeye çıkamamak hoşuna gitmiyor, canı çok sıkılıyordu.

Annesinin iyice azalmış unla ekmek yoğurduğu bir gündü. Ahmet küçük kardeşini omuzuna almış mutfağın tavana yakın pencereden dışarıyı göstererek oyalamaya çalışırken birden kulakları tırmalayan bir sesle irkildiler.  Azra’nın hiç tanımadığı, Ahmet’inse unutamadığı; benzer bir ses duyduğunda masanın altına saklandığı ya da o sesi bastırmana kadar bağıra bağıra şarkılar söylediği…

Hortlayan savaşın sesi yaklaşıyordu.

Derken sokaklarda bir koşuşturma başladı, insanlar çığlık çığlığa sığınacak bir yer aramaya başladılar. Önlerine gelen her evin kapısını vurup yardım istiyorlardı.  Azra daha ne olduğunu anlamadan oyun evine inmiş, mutfağa çıkan küçük kapıyı kapatmışlardı. Gerçek saklambaç şimdi başlıyordu. İlk kez sokak kapısının vurulmasına aldırmadı annesi. Azra’yı da Ahmet’i de yorganın altına soktu, elleriyle kulaklarını tıkadı. Uçaklar yaklaşıyordu. Az sonra dışarıda bombalar patlayacak ortalığı kan gölüne çevirecekti. Ahmet’in Azra yaşındayken tanıştığı savaşı küçük kızı bilmesin diye çok dua etmişti Ayşe ama olmamıştı. Yedi yıl sonra canavar geri dönmüştü. Ertesi sabah oynadıkları oyunun ‘savaş saklambacı’ olduğunu söylemek zorunda kaldı küçük kızına.

Azra artık bu oyuna katılmak istemiyordu. Sık sık mızmızlanıyor, odasına çıkıp pencereden bakmak istiyordu. Neden artık hiç yumurta yemiyorlar, süt içmiyorlardı? Neden bu oyun bitmiyordu, neden babası gelmiyordu? Neden annesi sık sık ağlıyordu? Neden bazı geceler mutfak kapısını üstlerine kapatıp kendisi yukarıda kalıyordu.  Neden o gecelerde üst kattan koca koca adamların sesleri duyuluyordu? Azra o zaman çok korkuyor, Ahmet’in koynuna saklanıyordu.

Bir süre sonra Azra artık cevap alamadığı soruları sormamayı öğrenmişti.                                   

Sonra bahar geldi. Umut da birlikte… Savaşın sesi uzaklaşmıştı. Yine de kasabada hala pazar kurulmuyordu. Boş sokaklar aç köpeklere kalmıştı. İnekler süt vermez, tavuklar yumurtlamaz olmuştu. Konu komşu elinde kalanı takas ederek karın doyuruyordu. Azra ile Ahmet hala sokağa çıkamıyorlardı ama karanlık oyun odasına artık daha az giriyorlar günlerini mutfakta geçiriyorlardı. Yeni bir işi olmuştu annesinin, kasabaya yerleşen zengin ailelere yiyecek karşılığı çamaşır yıkıyor, ütü yapıyordu. Giderken kapıyı üzerlerine kilitliyor, karanlıkta gidip karanlıkta dönüyordu. Eve getirdiği yiyecekler sayesinde hepsinin solgun yüzlerine azıcık renk gelmişti. Siren sesleri günden güne azalıyordu. Ancak korku kirli sarı bir buluttu kasabanın üzerinde.  Sokaklarsa kan ve irin kokuyordu.

Azra boya kalemleriyle babasına benzeyen adamlar ve uçurtma uçuran çocuklar çiziyordu her gün. Doğum gününde babası gideli aylar olmuştu. Annesi çalıştığı evden getirdiği bisküvilerle minicik bir pasta hazırlamış, Ahmet de günlerdir gizli gizli uğraşarak yaptığı kırmızı kuyruklu uçurtmayı kardeşine armağan etmişti.

Eksikti küçük kız, Ayşe gibi, Ahmet gibi, kasabadaki tüm çocuklar gibi… Artık uçurtması elinde yemek yiyor ona sarılarak uyuyor, sokağa çıkmasına izin verilecek günü iple çekiyordu.

Sonra yeni haberler geldi. Barış olacaktı. Babası eve dönecekti…

Annesinin gözleri başka bakıyordu artık. Yine de evden çıkarken kapıyı üzerlerine kapatıyordu. O savaşı ikinci kez görmüş, ikinci kez yaşamıştı. Hem de iliklerine kadar. Askerlerin dönüş haberini aldığı o sabah bir şey söylemedi çocuklara. Ümit vermek istemedi. Babanız geliyor demedi. Hızlıca giyindi. Telaşla çıktı evden. Treni karşılamaya koştu. Kapıyı kilitlemeden…

Azra yüksek pencereden dışarıyı seyrediyordu. Önce annesinin gidişini gördü, sonra birden karşı komşunun kızını. Elinde bez bebeği kapının önünde oturuyordu. Uçurtmasını kaptı, kapıya koştu umutsuzca ama kapı açıktı.

Sirenler acı acı çaldı… Ahmet yukarı koştu.

Kapı açıktı. Sokaklar kanlı…

Işıl Ertunç 2018

Işıl Ertunç

9.12.2014

Bahçe içindeki iki katlı ev yeni yıl balosuna katılmak için ışıltılı tuvaletini giymiş, omuzlarında bembeyaz etolü, adeta güzelliğiyle herkesi büyüleyecek şatafatlı bir kadın misali.  Kar bu sabah şehre yılbaşı hediyesi olarak gelmişti.

Nermin mutfak kapısını açar açmaz rüzgârın getirdiği kar taneleri içeriye hücum etti. Çöpü dışarıya bırakırken sabah evden tartışarak okula yolladığı kızını düşündü. Keşke ona karşı biraz daha anlayışlı olabilseydi. Olamamıştı işte. İşten güçten, kafasındaki bin bir düşünceden bazen Zeynep’e çok az zaman ayırdığını o da biliyordu ama şimdi akşamki davete odaklanmalıydı. Daha yapacak çok iş vardı; bir yılbaşı yemeği için on iki kişi pek kalabalık sayılmazdı ama özel bir geceydi nihayet. Yemeklerin lezzeti kadar çeşidi de önemliydi. Neyse ki hazırlıkların bir kısmını önceden tamamlamıştı. Dolabın kapağına astığı yapılacak işler listesini aldı. Hazır olanların üzerlerini çizdi. Şu ana kadar her şey yolunda gibiydi.

Bir an için yine kızına gitti aklı; ne yapsaydı yani, nasıl izin verebilirdi bu akşam arkadaşlarıyla dışarıda olmasına? Daha on altısını bile doldurmamıştı biriciği. Hem Mehmet’e ne derdi, nasıl ikna ederdi onu? Yalan mı söyleyecekti? Yok yok, en doğrusunu yapmıştı izin vermemekle.

Radyoyu açtı. Müzik kafasındaki düşünceleri dağıtırdı en azından. Hindiyi buzdolabından çıkartıp tezgâhın üzerine bıraktı. Hindi de baba hindiydi hani. Musa Efendi’ye o kadar da tembihlemişti, üç kiloyu aşmasın alacağın hindi diye ama adam ısrarla, bulamadım abla, deyip beş kiloluk hindiyi dayayıvermişti işte önüne. Olan olmuştu artık biraz daha uzun pişiririm diye düşündü. Hayvanı bir gün önceden güzelce tütsülemiş, temizlemiş, her yerini bir güzel tereyağıyla ovalamıştı. En çok övündüğü de hindinin içine dolduracağı kendi özel tarifiyle hazırladığı elmalı kestaneli pilavdı. Hindiyi doldurdu, sonra kanatlarını ve bacaklarını sıkıca birbirine bağladı. En sonunda da limon ve balla hazırladığı karışımla üzerini bir güzel soslayıp tekrar dolaba kaldırdı. Ana yemeğiyle şimdiden gurur duyuyordu. Ellerini önlüğüne asılı havlusuna kurularken mutfak kapısı vuruldu. Sabahki siparişlerini getiren Musa Efendi karşısında dikiliyordu. Koskoca hindiyle uğraştırdın beni diye azıcık sitem etmek istediyse de vazgeçti. Adamcağızın da işi başından aşkındı. Şimdi de şirketten çağırmışlardı. Bu havada oradan oraya gidiyorum diye şikayete hazırdı zaten. Söylenmesine fırsat vermeden elindekileri alıp şoförü yolcu etti. Adamın arkasından pencereden baktı. Kar hâlâ yağıyordu. Keşke okulları erken tatil etseler diye geçirdi içinden. Zeynep’e bir mesaj daha attı.

“Lütfen ara beni.”

Birden amansız bir sızı yokladı yüreğini. Minicik oğlunun çarpışan arabalardaki son fotoğrafı geldi gözünün önüne. Altı yıl olmuştu henüz beş yaşındaki Ozan’ı toprağa vereli. Doğum gününü kutlamak için gittikleri Lunapark eğlencesi felaketle sonuçlanmış, o günden sonra hayat hiçbiri için eskisi gibi olamamıştı. Zeynep için bu başlı başına bir travma olmuş, kazanın ardından uzun süre tek bir kelime bile konuşamamıştı. Mehmet de kendini alkole vermiş,  sigarayı elinden düşürmez olmuştu. Zeynep’in tekrar konuştuğunu duyana kadar kapısını aşındırmadıkları kapı kalmamıştı. Konuşmasına konuşmuştu Zeynep ama artık  hırçın ve kaprisli bir çocuktu. Bazen hiç susmaz, bazen de günlerce içine kapanır konuşmazdı. Son danıştıkları doktor kardeş kaybını bir haksızlık olarak gören benzer çocuklarda intihara yatkınlık olabileceğini ima edince Nermin kızını gözünden bile sakınır olmuştu. Hayat artık Mehmet ve Zeynep demekti.

Belki de fazla sıkıyorum ama elimde değil, diye sesli düşünürken buldu kendini. Toparlanmaya çalıştı. Geç oluyordu. Listeden hindiyi çizdi. Mutfağı öylece bırakıp salona geçerken bir kez daha aradı kızını. Cevap alamadı.

Yemek masasının iki yanındaki uzantıları açtı. Özel günlerde kullanılan kıymetli, beyaz işli örtüyü masaya yaydı. Örtünün kendisi gibi işli kumaş peçetelerini gümüş halkaların arasından geçirdi. Nadide porselenden yemek takımının yanına gümüş çatal bıçakları, boy boy kristal kadehleri yerleştirdikten sonra masanın karşısına geçip şöyle bir seyretti. Bir şey eksikti. Çiçekler, evet çiçekleri ısmarlamayı unutmuştu. Şimdi Musa Efendi’ yi ara ki bul diye düşündü.  Bahçe makasını aldı, sırtına paltosunu taktığı gibi dışarıya fırladı. Arka bahçedeki çam ağacının alt dallarından hızla birkaç dal kesip koşa koşa eve girdi. Kestiği dalları vazodan çıkarttığı kokinalarla birleştirip sofranın ortasına güzel bir düzenleme yaptı. Masanın iki ucuna üzerinde ışıltılı mumların durduğu gümüş şamdanları da yerleştirince salon akşama hazırdı.

Zeynep ne telefonlarına ne mesajlara cevap vermemişti. Saate baktı, derste olmalılar henüz diye kendini avutmaya çalıştı. Sakin olmalıydı. Şimdi bir yorgunluk kahvesine ihtiyacı vardı. Cezveyi ocağa koyarken eli mutfak çekmecesinin dibine sakladığı sigara paketine uzandı, tam yakacakken vazgeçti. Diyalizle hayatını devam ettirmeye çalışan Mehmet’i düşündü. Tek bir sigara bile intihar demekken hala gizli gizli sigara içmekte inat eden kocasını. Sabahtan beri içine akıtmakta olduğu yaşlar birden gözlerine hücum ettiler. Kahve taşarken Nermin’in de keyfi tümden kaçmıştı. Sabah beri boğazına düğümlenen sıkıntı şimdi gözlerinden akıyordu. Çare çalışmaktaydı, çalışmak, unutmak demekti. Gözyaşlarını önlüğüne silip işine devam etmek için yine listesinin başına geldi. Oyalanmaya gerek yoktu. Konuklar sekizde geleceklerdi ama işler çok önceden bitmeliydi. Hazırlanan mezeleri sıra sıra dolaba yerleştirirken zaman da su gibi aktı. Saat beşi geçmiş, hava çoktan kararmıştı. Perdeyi aralayıp dışarıya baktı. Kar taneleri büyümüş, bahçe renk renk ışıltılı mumlarla süslenmiş kremşantiyle kaplı bir pasta olmuştu. Kocaman bir pasta. Bir süre bu güzel kartpostalı  seyretmekten kendini alamadı. Birden bahçede Ozan ile Zeynep’i kardan adam yaparken gördü… Anılar peş peşe üşüştüler… Komşu çocukların neşeli çığlıklarıyla kendine geldi. Ah, ah!  Şu kız bir delilik yapmadan eve gelsin, başka hiçbir şey istemiyorum, diye mırıldanarak tezgahın üzerinde fırına konmayı bekleyen hindiye döndü. Tepsiyi fırına soktu.

Bahçe kapısının vuruldu. Zeynep, Zeynep gelmişti işte. Koştu. Açtı… Rüzgarın uçurduğu bir dal parçasıydı gelen. Hava iyice kötülemiş fırtınaya dönmüştü. Kapıyı zorlukla kapattı.Sayısız aramalarına bir yenisini daha ekledi ama nafile… Bu kadar üzerine titrediği kızı onu ne kadar merak edeceğini hiç mi düşünmüyordu, hele hava böyle kötüyken. Birden öğleden beri artan merakı öfkeye dönüştü. Ne yapacağını bilmez bir hırsla telefonunu hırsla yere fırlattı.  Artık kendini bırakmış bağıra bağıra ağlarken ev telefonu da ısrarla çalıyordu.

-Nermin, Nermin, cebinden ulaşamadım. Her şey yolunda umarım. Hava berbat, ben de biraz erken çıkacağım. İçecekti, yemişti bir eksik varsa gelirken almaya çalışayım.

– Yolunda yolunda…Telefonumu…. Şeyyy telefonumu yere düşürdüm de… Bulamadım. Bir yerlere girmiş olmalı……….

–  Nermin, Nermin yoksa sen ağlıyor musun! Hayırdır, ne oldu?

– Zeynep, Zeynep ortada yok.

-Dur Nermin, dur hele soluklan da öyle anlat bakayım. Ne demek yok.

– Sabah çok kötü tartıştık.Tutturmuş bu akşam arkadaşlarıyla takılacakmış. Ne desem dinlemedi,  çılgınlar gibi çıktı evden. Bütün gün de telefonunu açmadı. Ah, bir delilik yapmadan eve gelse!.. Ah! Sen durumumuzu  biliyorsun ablacığım.  O bizim her… ıııh..of!

– Anlıyorum Nermin, anlıyorum ama Zeynep size çok düşkün biliyorum, kötü bir şey yapacağını hiç sanmıyorum.  Dur bakalım, telaşlanmadan bir çözüm bulalım. Sen okulu ara da dağılmışlar mı sor, ben de Musa Efendi’yi sana yolluyorum. O zamana kadar haber alamadıysan birlikte hareket edersiniz. Yanında biri olsun. Korkma, her şey yoluna girecek, eminim.

-Sağol ablacığım, sağol… Ama akşam, misafirler…

-Akşama Musa Efendi’ nin karısını çağırmıştım yardıma. Bizde kalacak. Sen evde olmalısın bu akşam. Yemeklerden de ayır biraz eve götürmek için.  Neredeyse unutuyordum, portmantodaki paketler de sizin Nerminciğim. Şimdiden iyi yıllar dilerim.

-Teşekkür ederim de…

-Hem yarın da erkenden gelme. Ben seni ihtiyacım olunca ararım. Ailece azıcık beraber olun. Böylece Zeynep’ in de gönlü olur.

Nermin bir yandan hızlıca ortalığı toparlarken bir yandan da hırsla yere fırlattığı telefonunu arıyordu. Yemek masasının altında halının üzerinde buldu sonunda. Yerinden çıkmış kapağını takmaya çalışırken gördü fotoğrafı. Zeynep ve arkadaşları Ozan’ın mezarının önünde kocaman bir kardan adamla poz vermişlerdi. Sonra altındaki mesajı okudu hıçkıra hıçkıra…

“Anneciğim, üzülme e mi! Kardeşim bu gece yalnız kalmayacak. Eve geç kalma hava berbat… Seni seviyorum. Şarj….”

 

 

 

 

Işıl Ertunç -11.12.2014

 

-Hoş gelmişsin Gülşen bacım gir hele.

-Hoop dedik hoop, nereye öyle? Sökül yüz papel süpürge parasını da raconumuz bozulmasın.

-Allah kurtarsın bacım.

-Pek de tazecikmiş, yazık ayol.

-Allah kurtarsın kızım.

-Ya! Çiçek, çiçek maşallah.

– Çök şuraya da bi ifadeni alalım görelim kalıcı mı, gidici misin, kimin nesi kimin fesisin?

-Adamı imamın kayığına bindirivermişsin diyorlar kız,  harbi mi?

–  Harbiyse salmazlar daha bunu.

– Yemezler, yarım porsiyon boyuyla bu mu becermiş herifi? Vardır bir dümeni.

-Şşşşt, kesin gargarayı be, anlat bacım sen takılma şu goygoyculara. Bunlar açmaya görsün gagayı, kısmak bilmezler.

– Of of, kahpe felek, bize de keleği düştü işte.

-Ne feleği, ne keleği kızım yeme bizi yeme, tahtalıya yollamışsın herifi.

-Yolladıysam, ben yolladım, nolmuş ? Hem o herif  dediğin aslanımdı benim aslanım.

-Kuyruğu cızlatmış senin aslan diyorlar.  Hah, hah hay!

-Eeeeeh!  Benim derdim sizi mi gerdi ?

-Bak bacım, kısa kes Aydın havası olsun.

-Dökül kız dökül hadi, attırma tepemizi!

-Açın kepçeleri madem. Galatasaray Hamamı!nda Dürdane Natır’ın namını bilmeyen varsa beri gelsin. Anam olur.Yamağıydım bir zamanlar. İşin yoksa akşama kadar tiplisi, tipsizi, tazesi, koca karısı, huruspiği, saftiriği bir ton etle didiş dur. İçim kalkar, gıkım çıkmazdı.. Akşam olunca işimiz biter, adamlar gelirdi dükkâna. Kadir enişteniz! Aslanıııım!  Akşamları işbaşı yapardı.. Karşılaşınca hafiften askıntı olurdu. Ben de boş değildim hani.

-Vay vay vaaay, kız yoksa siz?

-Herifçioğluna  yakışıklı desem az gelir. Gözü üzerime değdi mi, içim akıverirdi. Yakmıştım abayı da çaktırmıyorum. Bir gün sen kalk karı kılığına gir, sabahın körü gel içeri. Bul bir yolunu beni dikiz et. Benim moruk bunu enselemesin mi?

-Eyvaaah! Gitti cirlop gibi herif.

Tuttuğu gibi yakasından doğru külhana. Önce bir güzel saydırmış buna, sonra da ya kızı nikahlarsın ya da nah şu cehennemlikte geberir gidersin diye götünü tutuşturmuş.Aslanımın canına minnet. Anında oldu bittiye getirdi işi. Kız var ya, istemesem bi cıngar da ben çıkartırdım alimallah, ama içim gidiyor, ya vaz cayarsa anam diye. Hiiç ikiletmedim.

-Bana bak Gülşen misin nesin, uzatma!…

-Nohut oda bakla sofa bir ev açtık; hem anamın dırdırından, hem de her gün karıları keselemekten, oralarını buralarını hamamotuyla yolmaktan kurtuldum. Hakkını vereyim; anam bir gelin hamamı kurdu ki, o biçim, ağızlara sakız.

-Oooh, bi hamam olsa da, sefamız olsa.

– Sen hamamı mamamı göreceksin yakın zamanda, az kaldı az…

-Çengiyse çengi, oyunsa oyun, kınaysa kına, bir cümbüş ki sormayın gitsin. Gelsin dolmalar, gitsin börekler, içilsin şerbetler. Vallah, billah sosyete kınaları halt etmiş. O gece dükkânı kapattı enişteniz. Mis kokular döktürdü her bir yana. Ah, ah! O göbek taşına soracaksınız  manzarayı. Köpükler içinde bir halvet olmuşuz ki ne halvet.

-Yeter kıtır attın be! Ne diyeceksen de hadi anlat nasıl akıttın pekmezini şu deyyusun? Masal dinlemeye mi geldik len?

– Herif azgın, ben dalında çiçek. Gözümün içine bir işaret, döşek  möşek demez giriverirdim koynuna. Nerede olursa artık. Şıpınişi.

-Ufak at da civcivler yesin.

-Eşşeğin kuyruğu gibi uzattın ha. Başlatacaksın şimdi halvetinden.

– Akşamları işe gider, sabaha karşı gelir yatardı. Gözünü açtı mı hoop koynundaydım.  İyiydik beee. …..Eeeeh!  Noluyo, film mi çeviriyoruz burda? Ağzımın içine düştünüz be. Ufak ufak yaylanın hele, daral geldi bana. Anlatmıyorum daha.

-Ay tam da heyecanlı yerindeydik.

– Kız Saliha aç oradan bi Amerikan suyu Gülşen ablana, koş çabuk. Anlat kızım bakma bunlara sen.

– Kadir’im paşa paşa erkekler hamamında çalışırken o olmaz olası turistik hamamın barosu gel bizim göbek taşına yat.  Bizimki bulmuş yağlı müşteriyi kaptırır mı, bir kese bir köpük sorma, adamın keyfi gıcır, iki güne kalmadan transfer ediverdiydi aslanımı. İyi mangır var bu işte dediydi Kadir. Tez zamanda belimizi doğrulturuz, ne istersen alırız kız, dediydi.

-Şimdi onun beli eyice bi doğrulmuştur ya eşşek cennetinde.

-Artık sabahtan dükkâna gidiyor anca gece yarısına doğru geliyor. Her akşam bir tomar yeşil koyuyor avcuma. Ben ne bilirim işin aslını. “Sakal” diyor daha demiyor.  Bu adamlar buna ne demeye bu kadar sakal atsın diye saksıyı yoruyorum bulamıyorum. Soruyom, sorguluyom ses yok. Biraz sıkıştırınca iki burma geçiriyo koluma. Tak! İşte o zaman iyice kurt düşüyor içime, delleniyorum. Üstelik eskisi kadar ateşli de değil hani. Bu herif hapçı mı oldu yoksa gömü mü buldu… Kıskançlık yiyip bitirmeye başlıyor içimi. -Gülşen abla be senin bu film de otuz altı bölüm tekmili birdenmiş, baydın be.

-Bayılmıyordum anlatmaya. Nah! Sustum.

-Hadi bacım hadi çatlayacaz şimdi orta yerimizden.

– Bir gün vardım gittim bunun peşinden dükkâna, gözümde gözlük başımda en sarısından peruka. Bastım mangırı girdim içeri. Ne göreyim, cıbıl cıbıl Coniler, Helgalar. Kadir gibi daha kaç tellak göbek taşında gelene gidene yıkama yağlama. Bilmediğim dilden konuşuyorlar. Bir kurnanın dibine yanaştım dikizliyorum. Neyse ki buhardan kimse kimseyi seçemiyor. Derken ne göreyim bizimki bi sarı gacının peşinde halvetlerin birine girmesin mi? Tak, bende film koptu. İçime düşen o kurt var ya, canavar oldu o an. Düştüm peşine, dayadım gözümü aralığa, sen değil miydin beni dikiz eden…Ben daa ne anlatayım bacılar be daa  ne diyeyim? Ben demeyeyim siz annayın.

-Vay eşşoğlusu…

Duramadım, durunamadım. Fırladım dışarı. Bi mağzadan içeri Gülşen girdim, Helga çıktım. Doğru hamama. O kocamı dinden imandan çıkartan coğrafyası bozuk hamamcıya “ Kadir piliz”, dedim, “ekistra piliz” dedim.

-Ne dediğini bırak be, ne ettiğini de bacım be. Horozlar ötecek birazdan.

-Herifçioğlu beş tane yeşillik istedi. Cebimde Kadir’in yeşili bol ya. Anlaşıverdik.

Şıpınişi soyundum, doladım peştamalı girdim gösterdikleri halvete. En sarısından perukamın üzerine bir eşarpa bağladım o kadar işte.  Serildim yere yüzü koyun. Azdan geldi benimki. Baktım ziyadesiyle conconca sallıyor. Anlamaza yattım.  Kese yapsa yüzümü görecek diye dört buçuk atıyorum bi yandan. Şaum dedim kısık sesle onli şaum. Az sonra köpükten geçilmez oldu ortalık, yavaş yavaş iş almaya başladım heriften; kolay oldu yabancı değil ya, dünya ahret kocam. Karşılığı tez geldi.

-Kız pornoya sardın be. Bundan sebep deliğe mi düşülür?

-Herifçioğlu hazırmış, önce memelerimi ovuşturmaya başladı, sonra ellerini bacak arama daldırdı. Başladı oynaşmaya. Hani içim gitmiyor desem yalan. Nerdeyse teslim olacağım, birden kendime geldim, doğruldum, sen yat ben şaum diye işaret ettim. Çöktüm üzerine…Sonra her yer pekmez..

 

 

 

 

2013 denemelerimden

Parmaklarını avucuna bırakılan bir parça kınaya bastırdı. Tırnakları önce yeşil sonra kızılımsı bir renk alacaktı. Kınan uğurlu olsun, dedi komşunun yeni gelinine. Otuzunu yeni geçmişti. Toprakla uğraşmaktan kuruyup çatlamış ellerine, yüzünün güneşten yıpranmış, kırışmış cansız tenine bakan onu rahatça ellisinde sanabilirdi. Bir zamanlar sevip de kaçarak, düğün dernekmiş, kınaymış göremeden evlenmişti.

Üç kız evladın anası, yedi kız kardeşin ortancası, anasının babasının hatırlamadığı, çilekeş ama bir o kadar da akıllı kadın…

İlkokul mezunu, hem okur hem yazar,  haa bir de türkü söyler, oynar.

Kızları eğlensinler diye kınada bırakıp, iki gözlü evine döndü. Sabah ezanında kalkmış, koyunları otlatmaya götürmüştü. Güneş ortalığı ısıtmadan tarlaya su vermiş, sonra da evdekilerin karnını doyurmuştu. Bugün kına var diye evin işleri aksamıştı ama olsundu.

Kocası bugün kasabada, geç gelecek…

Koynundan yaprakları aşınmış sırdaşını çıkarttı ve ruhundan kopan dizeleri inci gibi harflerle saman kağıdına ağır ağır aktarmaya başladı  bir bir.

Ne olur ne olmaz bir gözü hep kapıda…

Yazacaklarını bitirir bitirmez defterini büktü, koynuna sokuverdi. Namusuna halel gelecek diye saz çalıp söylemesine bile izin yokken şiir yazarken yakalanırsa, yanardı ki ne yanmak.
Akşama bir kap yemek koymak üzere mutfağa geçiyordu duvardaki yarısı kırık aynaya ilişiverdi gözü. Kocasının tıraş olurken kullandığı aynaya ulaşmak için ayak parmaklarının ucunda yükseldi. Her şeye rağmen içindeki umut ışığı sönmemiş bir çift gözle karşılaştı  aynada. Birden yüreği hop etti.

Nasıl olduysa içindeki kadın onu ele geçirmişti. Yemenisini çözdü, sarıya bakan parlak kumral saçlarını elinin  bir hareketiyle özgür bıraktı. Cebine uzandı, her gün kızların saçlarını taradığı tarakla şimdi kendi saçlarını taradı.

Yetmedi.

Heyecanlanmıştı.

Döşeğin altına bir yerlere sakladığı bir dudak boyası vardı. Kasabaya pazara indiklerinde yerde bulmuş, gizlice torbasına atmıştı. İşte şimdi tam sırasıydı. Aceleyle kiraz kırmızısı boyayı dudaklarına sürdü.

Sonra gülümsedi kocaman.

Aynadaki güzel kadın da gülümsedi.  Aynadaki kadını çok sevdi.

Kim bilir belki bu akşam o da severdi.

Omuzlarına dökülen dalgalı saçlarını savura savura mutfağa giderken dudaklarında keyifli bir türkü vardı.