25 Ağustos 2016

Yeşil kutu göz kırptı uzaktan. İhmale uğramış gibi duruyordu; boynu bükük, tek başına.Hiç niyetim ve arzum yokken nedensiz gülümsememe sebep oldu bu yaşadığım an. Kahvaltı sofrasını öylece bıraktım ve geçtim klavyenin başına. Yazacaklarım okuyanı gülümsemeye başlatmayacak belki ama gel gör ki elimi atar atmaz bu kelime çıkıverdi karşıma. Yaz bakalım şimdi yazabilirsen 6 dakika boyunca. Gülümseme de neymiş… Ya gülersin ya gülmezsin. İkisinin ortası saçmalık, ya da Mona Lisacılık oynamak. Kadın amma da gülümsemiş ha.Yıllar yıllar geçmiş hala gülümsüyor duvardan. Hoş, Leonardo ustanın bu tablosuyla ilgili bir çok söylenti var ama haydi neyse oralara girmeyeyim. Şu kahvaltı sofrasına konan sineklerin dünyasına bir gideyim. Acaba örtünün üzerindeki iştah açıcı kırıntlar onları gülümsetiyor mudur, ya da tabaktaki balı gören arılar gülümsemeye başlar mı? Gülümsemek, gülmeye başlamanın öncesi, ya ağlamaya başlamanın öncesi nedir acaba? Biliyorum biliyorum, önce gözlere yaşlar dolar, bakışlar buğulanır,dudaklar büzülür, burun delikleri hızla açılır kapanır ve sonra….

Ne ettin sen bana bu sabah yeşil kutum? Gülümsemeye niyetim olmadığını bilemedin mi? Nereden çıktı bu kelime karşıma. Zorla yazarsan işte böyle saçmalarsın kızım. Sen en iyisi kalk sofrayı topla!