2014 / 6 dakikalık yazılar arşivinden

Haber izlemeyi bırakalı yakında bir yıl olacak. Ya da kısaca şöyle diyeyim. Gezi olayları bastırılıp da ortalığın sakinleştiğinin sanıldığı günlerden beri medyadan haber almaktan vaz geçtim. Benim için çok şey gömüldü kaldı Taksim’de. Yalnız kaybedilen üç, beş can değil Taksim’ e gömülen. Demokrasi, empati, insanlık, eşitlik, umutlar gömüldü Taksim’ e. Çadırlar, kitaplar, ağaçlar gömüldü ve üstleri balçıkla örtüldü. Taksim betona kesti. Yalnız kaldı, sessiz, renksiz ıssız kaldı. İstanbul meydansız kaldı.  Taksim altın değerinde haber oldu tüm dünyaya. Taksim de kaybedilen canların üzerinden paralar kazandı tüm medya. Yüzlerce binlerce kez doymadan gösterdiler o masum bedenlere sıkılan kurşunları, atılan fişekleri. Ana, babaların gözyaşlarıyla yazıldı sütunlar, gidenlerin kanlarıyla boyandı sayfalar. Dünyanın suyu harcandı Taksim’de,hala temizlenmedi vicdanlar.

Bir metro çıkışı rastladım Atatürk’e. Küsmüş, kapatmıştı gözlerini. Görmemek için olanları, ülkesini emanet ettiği gençlere yapılan eziyeti. Küsmüş,kapatmıştı kulaklarını. Duymamak için bir zamanlar meydanı süsleyen ışıklı suların sesleri yerine tomalardan sıkılan ilaçlı suların sesini.

Can damarları kesilmiş, ürkütülmüş, sindirilmiş ama hala gündemde Taksim. Yasaklar Meydanı olacak adı yakında. İşçi Bayramı kutlamak yasak, demokratik haklar için gösteri yapmak yasak, üç beş kişi yan yana oturmak yasak, parka girmek, toplu halde ağaç altlarında oturmak tamamen yassak.

Haber almama özgürlüğümü kullanıyorum ben şimdi. Ta ki ülkemde gülümsetecek olaylardan haberler yapılana kadar.