Zaman/ 6 dakika /10.11.2013/Yazı evi
Bizim zamanımızda kızlar şöyle yapar, böyle yapmazdı. Söz verilmeden konuşulmaz, büyüklere saygı gösterilirdi. Di, dı, di, dı. Mış, miş. Zaman o zamanmış. Ama anneannem hep kendi zamanından söz ederdi. Ben de hep ondan anneannemden söz ediyorum da neden diye soranınız yok. Neden biliyor musunuz? Çünkü sözünü edecek gerçek bir babaannem yok da ondan. Hoş ben babaanne yokluğu da bilmedim ya. Bana yalancıktan bir babaanne bulmuş büyüklerim. Saflığıma bakın ki taaa on üç on dördüme, yalancı babaannem öldüğü güne kadar onu sahici babaanne bilmişim. Ya çok safmışım ya da o bembeyaz beline kadar örgülü saçlı yaşlı kadıncağızı gerçekten çok ama çok sevmişim. Masallarını dinleyerek büyüdüğüm bu kadını öylece kabullenmişim. Gerçek babaannem beni göremediği gibi babamı da on dördünde öksüz bırakmış. Göbek adımı onun adını koymuşlar. Ama ben bunu da yıllar sonra öğrenmişim. Nereden nereye geldik. Hazır kalemim kendini akışa bırakmışken saçmalayacaktım, zaman izin vermedi. Altı dakika bitti.