Aile /2017 /6 dakikalık yazılardan

Ne yazsam altından aile çıkıyor. Aile. Çekirdek aile,  geniş aile. Nasıl genişler aileler… Konu bu değil elbet. Belki de artık genişleyeceği kadar genişlemiş görünen ailemizin küçülmeye yüz tuttuğunu, yaş aldıkça büyüklerimizin bir gün bizi terk edip yerlerini bize bırakacaklarını fark ediyor, sessizce tasalanmaya başlıyorum. Belki büyüklerimiz yaşadığı sürece çocuklukta kalacağımızı bilmeyi bir güvende olmak sayıyorum da ondandır telâşım. Belki annemin kucağında yeteri kadar ağlayamamış olmaktandır sızlanmam, belki de istediğim kadar nazlanamamış olmamdandır. Belki bugün kendi çocuklarımdan uzak kaldığım içindir ikinin biri onlardan söz etmem onları bilerek, bilmeyerek yazılarıma konu almam. Bunlar bir yana dursun da aile olmayı şimdi tam da bu zamanda bilerek isteyerek kaçıp geldiğimiz şu kasabada deneyimliyoruz. Kardeşlerin ve onların ailelerinin kocaman bir aile olduğu bu yerde aile olmayı bunun getirdiği farklı sorumlulukların ve keyiflerin tadını çıkartmayı öğreniyoruz. Buradaki yaşamımızı büyükanne ve büyükbabalarımızın geçmiş zaman yaşamlarına benzetiyorum çoğu kez. İki ev; dört evlat, iki damat, bir toruncuk. Harıl harıl çalışan iki mutfak… Ara sıra dolan konuk odaları, hiç boşalmayan çamaşır sepeti… Başa dönsem mi dönmesem mi bilemedim. Yaş almaktan ve kayıplara hazırlanmaktan uzaklaştırmak istemiştim sözlerimi ama biliyorum hayat neye gebeyse onu doğuracak. Rahme düşen neyse doğacak da odur değil mi?

Ailemi seviyorum ve biliyorum ki bağlarımız çok güçlü olduğundan dönüp dolaşıp yazılarıma girecekler. Ben istesem de istemesem de onlar bir yerden burunlarını sokacaklar.