Müge Çakır Ocak 2020

Geç oldu; bu saatte oturup bir kilo bezelyeyi ayıkla​yıp ​bol suyla yıkadım.

Aklımda yarın var, zor olacak,  epeyce ZOR.. Dinlenm​em, toparlanmam, ​

güçlü​,​ bakımlı görünmem lazım.

Artık biraz uyu​yabilsem..

Ama bezelyeler​ pişmedi​? Hepsini tek tek ayıkladım; kabuklarını ayrı​ ​tanelerini ​ayrı kaba aldım. İriymiş bu ​sefer, ama irilik falan hikaye. ​Tadarak anl​ayacaksın iyisini; önce açıp içine, ​ağzına atıp tadına bakacaksın…

Off yatmam lazım, ​sabaha​ dinç uyanmalıyım. ​U​ykusuz ​ve ​​bakımsız ​olmaz. Soğanı öldürdüm ze​y​tinyağında, ​ ​az domatesle bezelyeleri de attım​

tencereye​; bereket mevsim yaz, domatesler taze.

Şimdi ocağın altını da kıstım mı,  ımık ımık pişer güzelim bezelyeler.

Artık sahiden yatmam, dinlenmem lazım. Sahi kaçtaydı yarın mahkemem?

Pişti bezelye; yavaş yavaş, sine sine,  içine çeke çeke…

Kendinden vaz geçe vaz geçe PİŞTİ.

Yorgunum… Uzanıyorum, ayaklarım çıplak, üşüyorum..

Soğuk mu hava? Hani mevsim yazdı, taze domates mevsimi​ydi​, YAZ​DI​..

Üşüyen kalbim mi, ben miyim?

Kaçtaydı yarın mahkemem? Saat 13:30.. ​Saati kurdum, kaldı on iki saat. ​Bitecek mi bu kadar kolay, bu kadar çabuk ve ani?

Kaç kere güldük beraber, kaç kere tutkuyla öpüştük? Kavga ettik​,​ barıştık sonra birbirimize yapıştık. Sanki, “hiç bitmeyecek gibi”ydik. Hep BİZ’dik…

Ben ne zaman, BEN olmayı bıraktım? Ne zaman BEN’den vazgeçtim. Sen nasıl da ​BİZ’den ​vazgeçtin?

Soracak Hakim Bey yarın​ ​13:30’da, Ne zaman karından vazgeçtin? “Bilmeeeem” diyeceksin, bilmem​! Belki de BEZELYELER​’​​dendir​. Ben hiç bezelye sevmedim ki…

Bizim Bahçe Sen de Yaz Atölyesi