Ebru Hocaoğlu /2020
Kızın tombul dudaklarına takıldı gözleri. Pembe ,güzel ve kıvrımlı. Kız gülücükler dağıtıyordu etrafa. Gülümsediğinde ışıldıyordu adeta. Her kahkaha attığında eli ağzına gidiyordu.
Bıraksa da görsem o dudakları diye düşündü. Ah bir öpsem ne tatlıdır. İçinde arzu ve utanma duyguları kabardı. Muhtemelen on dokuz yirmi yaşlarında. Saçları omuzlarına dökülmüş dalga dalga . Varlıklı bir ailenin kızı olmalı. Boynunda ipek bir fular var. Serbest büyütülmüş belli. Kahkaha atarken ki öz güveninden belli. Okul çıkışı ya şoförü gelip alacaktır yada kendi arabası vardır. Böyleleri otobüse dolmuşa binmez. Kucağında tuttuğu taşlı çantası ve manikürlü elleri ile üst sınıftanım diye haykırıyor adeta. Akşam evine gittiğinde , piyano dersi vardır. Hocası derste ,o zarif parmaklarıyla ona çalmayı öğretecektir. -Ah benim kalbimi çaldı bile çoktan- Piyano hocası dibinde oturup ,onun parfüm kokusunu içine çekecek ,belki de elini tutacak hafifçe. Elleri kadife gibi yumuşacıktır. Hiç soğuk su yüzü görmemiş ,hiç iş tutmamış besbelli. Sonra babası fabrikasından dönecek ,annesi hizmetçilere sofrayı kurduracak .Hep beraber şık ,mumlarla süslü,beyaz örtülü masaya oturacaklar. Babası çok konuşmayacak. Ona okulu soracak iş olsun diye. O da o güzel dudakları ile cıvıl cıvıl anlatacak gününü. Belki kahkaha atacak ,kibarca elini o muhteşem ağzına kapatarak. Kapı çalacak tam o sırada. Ben gireceğim içeri. Neşeyle kalkıp boynuma atılacak. Elimi tutup masaya oturtacak beni. Hoş karşılanacağım. Karşılıklı kahvelerimizi içeceğiz. Müsaade isteyeceğim. Yine gel ,diyecek annesi samimi.
Zil çalıyor. Kapıya bakıyorum. Zil çalmaya devam ediyor ısrarla. Silkeleniyorum daldığım düşten. Bir uğultu var etrafta. Herkes dersliklere gidiyor aceleyle. Bakıyorum masaya . O çoktan gitmiş.
Yazma Halleri 