Etiket arşivi: anılar

BABAMA MEKTUP

Posted on by

20 Haziran 2021 Yokluğunda eksik kaldıklarım ve sana söyleyebileceklerim yine bunlar canım babacığım,

BABAMA MEKTUP—(2015 Etiler –İstanbul)

Canım babacığım,

İyi ki sana bu satırları yazarken hayattasın  ve iyi ki hastalığına rağmen hala beni tanıyorsun.

Keşke bu yazdıklarımı sana ağlamadan okuyabilseydim.

Keşke, okuduklarımın hepsini anlayabilseydin.

Keşke, keşke şu çaresiz derde düşmeseydin.

Keşke, torunların gibi torun çocuklarını da Eminönü’ne kuşlara yem vermeye götürebilseydin

Keşke onları da senin dizine oturtup, “Babamız Atatürk” kitabını birlikte okuyabilseydin.

Keşke babacığım, onlara da ilk İngilizce sözcüklerini sen öğretebilseydin…  Aynen bize öğrettiğin ve hala teklemeden söyleyebildiğin gibi.

“ One, two, three, four, five, Tom got a fish alive and than, one, two, three, four, five, Tom let it again”

Öğrenmek deyince;

Senden ne çok şey öğrendim,..

Senden öğrendim, okula gitmeden okumayı, hesap yapmayı.

Senden öğrendim, yaz tatillerinde senin hazırladığın matematik problemlerini çözmeyi. (Malûm, o zaman test kitapları yoktu, Nüvit Bey’in hazırladığı ödevler vardı. Resimli Bilgi, Hayat Ansiklopedisi, Doğan Kardeş bir de Babamız Atatürk kitabı vardı.)  

Senden öğrendim kaça kaç oynamayı. ( Amacın oyunla matematik öğretmekti.)

Senden öğrendim, çocuklarımın ödevlerini kontrol etmenin gerekliliğini.

Senden öğrendim, küçük yaşta çocuklarımı sinemaya, tiyatroya, konserlere taşımayı, söz konusu eğitim olunca elde avuçta ne varsa harcamayı.

Senden öğrendim, kitap sevgisini, disiplinli çalışmayı, düzenli olmayı. Senden öğrendim, düşene dost olmayı, paylaşmayı.

Senden öğrendim, dibine kadar dürüstlüğü.

Senden öğrendim, olanla yetinmeyi. Çok ama çok büyüyene kadar da şikâyetçi olmadım bundan. Şimdi, şu koca dünyanın dişlileri arasından ezilmekten kurtulmaya çabalarken, bu konuda sana benzediğim için biraz pişmanım canım babacığım. Keşke daha fazlasını istemeyi, keşke bu kadar susmayı değil de hakkımı aramayı öğretseymişsin. Belki o zaman sadece veren olmaz, verdiğim kadar almasını da bilirdim. Belki o zaman çalışma hayatında bambaşka yerlerde olabilir, daha fazla  kazanırdım. Hoş, kime söylüyorum? Sen parayı hiç sevmedin ki. Fazlası adamı bozar dedin. Aslında, ben de parayla bir türlü barışık olamadım. Ne zaman elime biraz fazlası geçse, ya çaldırdım, ya düşürdüm, ya da birinin ihtiyacını gördüm. Ama ne yazık ki elime geçeni senin gibi kara gün dostu yapamadım. Sen, önceleri annemin dışarıya dikiş dikmesini hiç istemez, gururuna yediremezdin. Ama iş kardeşimle benim kolejde okumamıza gelince buna da göz yumdun. ( Sahi babacığım nasıl yatmıştın Alman Lisesi’nin kapısında sabaha kadar kayıt günü sıramı başkasına kaptırmamak için…)

Ondan sonra babacığım…

 “on bir”

Senden öğrendim soframıza gelen nimetin kıymetini bilmeyi, senden öğrendim tek bir pirinç tanesinin değerini ve önüme konan her şeyi sevsem de sevmesem de reddetmeden yemeyi ve tabağımı sıyırmadan masadan kalkmamayı. (Bu yüzden mi acaba, bugün bile aman atılmasın diye evdeki bütün kalıntıları yiyip bitirmek bana düşüyor.)  

Çocukluğa adım adım yaklaştığın şu günlerde, ne zor oluyor bilsen önünden tatlı tabağını kaçırmak. (ne yemene kıyabiliyoruz,  ne yememene) Sofrada her şey yenir, itiraz yok diyen sen, nasıl oldu da şu şeker denen illete yakalandın. ( iyi ki yaşlılık şekeri bu) Yemek saati gelince nasıl da inatlaşıyorsun annemle. (Hoş zaten epeydir ciddi ciddi didişiyorsunuz ya) O sana ‘annelik’ yaptıkça, sen yaramaz, inatçı, aksi bir çocuk oluyorsun. Yemeğini yemen  için biraz zorlayınca da bazen canını bile yakıyorsun kadıncağızın. Sana hiç yakışmayan , senden görmeye alışık olmadığımız hareketler bunlar. Daha geçen gün sokak kapısının önünde yanaklarımı okşamasına alışık olduğum o tombul ellerinle beni nasıl da yumrukladın. ( Bunu yazdığımı bilmesen de olur aslında) İşte sana hiç yakışmayan bir hareket daha.  Senin o yaşlı, yorgun, yumuş, sevgi dolu ellerinden bana ne zarar gelebilir diye düşünmüş, izin vermiştim yumruklamana. Çabuk yorulursun sanmıştım. Hastalığının bu gibi hallerde sana deli kuvveti verdiğini unutmuştum. Affet babacığım, affet! Bırakamazdım seni  bir başına sokaklara, izin veremezdim, göz göre göre elimden kurtulup gitmene. Sen bağırdın, ben ağladım, duvar oldum kapıyla arana. Yedim yumruklarını. Sonunda dermanın kalmadı, pes ettin, yattın uyudun.  Merak etme canım moraran kolumun acısını unuttum gitti. Yüreğimin sızısıysa… Hiç sorma…

Bilmem hatırlar mısın? (Benimki de ne soru ya)… Altı yaşında olmalıyım. İnatçı bir süt dişim apse yapmış canımı yakıyordu. Nişantaşı’ndan tramvayla, Cağaloğlu’na diş doktoruna gitmiştik seninle.  Canımın acısından mı, o koltuğa oturmaktan korktuğumdan mıydı bilmiyorum, yol boyunca ağlamış, mızmızlık etmiştim. Herhalde seni çok utandırmış olmalıydım ki senden ilk ve son tokadı tramvayın orta yerinde yemiştim. Anında ağzıma kan dolmuş, o güne kadar çıkmamakta inat eden dişimi de bir güzel yutmuştum.  Belki hiçbir gün annemin bize kızdığı kadar kızmadığın için, belki de o gün ağzımdan boşalan kandan çok korktuğun için, ne bana ne kardeşime bir daha hiç el kaldırmadın.

Ondan sonra … 

“on bir”

Canımın içi, bir tanem, sen her zaman sırtımı güvenle dayayabildiğim biri oldun.

Keşke, keşke biraz daha cabbar, biraz daha girişken olabilseydin .

Keşke henüz çocuk denecek yaştayken bir kez kaza yaptın diye araba kullanmaktan vaz geçmeseydin. Belki o zaman, daha çok gezmeye gidebilirdik de annemin hayatı bu kadar sıkıcı olmazdı. Belki o zaman ben de daha cesaretli olur, bisiklete de biner, araba da kullanabilirdim.

Keşke, atan sigorta, yanan ampul, bozulan ütü için hemen tamirciler çağırmasaydın da kendin bir şeyler yapmaya çalışsaydın…  Belki o zaman, annem bunlar gibi daha bir çok şeyi kendisi öğrenip yapmak zorunda kalmaz, sonra da “her şeyi ben yapıyorum bu evde ” diye sızlanmazdı.

Keşke babacığım gök gürültüsünden korkan annemi “ ver Allah’ ım ver” diyerek kızdıracağına onu yumuşacık kollarınla sarıp sarmalayarak sakinleştirseydin. (Oysa, adım kadar eminim ki, sen annemi çok ama çok sevdin ve hiçbir gün onun kılına zarar gelmesini istemedin.)

Ondan sonra babacığım…

“ on bir ”

Bize olan büyük sevginden bir an bile şüphe duymadığımız halde, kardeşim de ben de seninle aramızda hep annemi bulduk. Hep onun kendince haklı şikâyetlerini dinledik.  Onu rol model aldık. Seni bugün tanıdığımız kadar iyi tanıyamadık, seni ne kadar çok sevdiğimizi, dile getiremedik, babacığım. Bunun pişmanlığını içimden nasıl atacağımı bilemiyorum. Ancak, şükürler olsun ki tanrıma, bugün sana olan sevgimi rahatça bağıra bağıra söyleyebiliyorum.  Sen zaten sevgi dolusun. Diline üşensen de gözlerinle seversin. Bizi görünce yanaklarını uzatır öpelim diye beklersin.

Beni istemeye geldikleri günkü heyecanını, dilinin dolanmasını hatırladım şimdi. Bir türlü duygularını açık açık söyleyememiş, sadece; iyi ki kızlarım var, ya bir de oğlum olsaydı, vallahi ben gidip kız isteyemezdim, ne zor işmiş bu, demiştin. Eşim de, ben de hep kız çocuklarımız olsun diledik, öyle de   oldu. Acaba biz de biraz senin gibi, erkek çocuk yetiştirmenin sorumluluğundan mı çekinmiştik? İki erkek evladın var şimdi kızların sayesinde. İçin gider onlara, en az bizim kadar seversin. Üstelik saygı duyarsın. İstek onlardan gelince hiç itirazın etmezsin. Kibarsın, saygılısın. Küçük damatları dahi ayakta karşılamak istersin. Onlar da senin gibi biraz fazlaca dürüsttürler. Onlar da senin gibi esnafı korur, kimsenin hakkını yemezler. Bak şimdi bunu yazarken aklıma ne geldi; Mahalle bakkalımız Hüseyin Efendi( rahmetli oldu şimdi) seni pek severdi. Nasıl sevmesin ki… Her akşam koca bir sepet alışveriş yapar başkaları gibi veresiye yazdırmadan öderdin. Hele o yokluk ve zula günleri vardı ya işte o günlerin birinde bakkalı zabıta basıp yağdan pirince ne var ne yok ortaya dökünce evdekilere değil alışverişi dükkanın önünden geçmeyi bile yasak etmiştin. (Sırf adamı utandırmayalım, durumdan istifade etmeyelim diye) Bir gün olsun yüzlemedin rahmetliye yaptığı haksızlığı. Saflık mı, doğruluk mu bu, bilemedim be babacığım. Dünya, insanlar, her şey çok değişti, bir sen ve senin kuralların değişmedi.

Ondan sonra babacığım…

“ on bir”

İyi bilirdin İstanbul’u yürümeyi(yokluk zamanı yürünürmüş) Biz de birlikte yürüdük senin İstanbul’unu. Nişantaşı’ndan, Taksim’e ,Taksim’den Tünel’e. Tünel geçtik, Eminönü’ Ne için? Kuşlara yem vermek için. Sirkeci’ye gittik, trene binmek, Küçükçekmece’ye kasaplara gitmek için, Beyti’de pirzola yemek için, bazen dönüşte Bakırköy’e halama ziyarete gitmek için. Sonra rutin ezmelerimiz vardı. Cumartesi akşamları ailece Beyoğlu’na gider,vitrin gezer, Atlantik’te sosisli, İnci’de profiterol yerdik. Kombine biletimiz vardı; ya Emek, ya Yeni Melek’e. Sinemayı da sen sevdirdin. Pazar günleri ya Kanlıca’ da şekerli yoğurt, ya da Kavaklar’da midye tava.  Balık pazarını da et ve balık kurumunu da sayende öğrenmiştim.  Eğer yolumuz Sirkeci’ye düşmüşse, Kosta amcanın dükkânına giderdik.  Tanıştığınızda sekiz yaşındaymışsınız ve ikiniz de esnaf yanında  çalışıyormuşsunuz. Bir araya gelince anılarınıza dalar uzun uzun sohbet ederdiniz. Yıllar sonra İstanbul’a gelen yabancı konuklarımızı rehbersiz gezdirebilmemin temelini atan ilk günlerdi bu günler babacığım. Arkadaşlarım mahallelerinden başka yer bilmezken ben İstanbul’u bilmiştim. Yıllar sonra  yabancı konuklarımızı rehbersiz gezdirebilmemin temeliydi bu günler.

Ondan sonra…

“On bir”

Gözünü  giyim kuşam dünyasına açtığın için, piyasanın en iyilerini bilir bizi oralardan alışverişe götürürdün. Aldığımız şeyler eskimek bilmez, bir türlü atılamaz, ihtiyacı olanlara verilirdi. Gerçekten ihtiyacımız olan bir şeyin fiyatını hiç düşünmez, en kalitelisini almak için çaba sarf ederdin. Ayakkabılarım yeniyken çıkarttıkları gıcırtıyla gurur duyar, giymeden önce bir süre başucumda saklardım.( İnsan her mevsim sadece bir ayakkabıya sahip olabiliyorsa onları hiç unutmuyor. Hele hele siyah rugan, üzerinde kırmızı kirazdan süsleri olan bir çift siyah ayakkabım vardı ki…) Bakıyorum da;  senin bile bu yaşta  ne çok ayakkabın var. Kimi yazlık, kimi kışlık, kimi eskitilmiş, kimi sadece üç beş kez giyilmiş. Bir daha giyemeyeceğini bile bile saklanan, bir zamanlar yürüdüğün İstanbul’dan, senin yaşamından anılar taşıyan. Şimdilerde sadece bir çift terlikle bir çift geniş ayakkabı yetiyor kırk yılda bir sokağa çıkacağın günler için. Ah babacığım! Maalesef bir zamanlar elimizden tutup gezdirdiğin yerlere biz şimdi seni götüremiyoruz.  Sadece düz ayak çay bahçelerine, ya da restoranlara gidebiliyoruz.. Oralarda mutlu oluyorsun. Evdekinin aksine dışarıda yemek yerken hiç üzerine dökmüyorsun. Bir kere dışarı çıkınca hiç eve dönmek istemiyorsun. (Haklısın, ben olsam ben de istemezdim be tatlım.)

Daha on altı yaşında bile değilmişsin anneni kaybettiğinde. Birkaç yıl sonra da hakkında pek az şey bildiğimiz babanı. ( Annem üst üste doğurmaktan öldü der, sanki gizliden  gizliye babanı suçlardın) Halalarımın elinde büyümüşsün. Çok yokluk çekmiş yine de bütün kardeşler  yüksek okul mezunu olmuşsunuz. Okumayı çok sevdin bize de sevdirdin babacığım. Seksen beşine kadar elinden kitap düşmedi. Annemi kızdırmak pahasına olsun hep okudun. Bir gün kitabını ters tuttuğunda bir şeylerin ters gittiğini anladık. Ancak çok sonra kabul edebildik hastalığını.

Ondan sonra …

“on bir”

Bugün , avuç avuç hapları yutup, uyumakla geçse bile günlerin  hala  her şeye  çok dikkat edersin;  kazara eteğimizin ucu kıvrılmış veya buluzumuz azıcık yukarı sıyrılmış olsun, hemen fark eder yanına çağırırsın, kendi ellerinle düzeltir sonra şekerlemene devam edesin. Sofradan kalkarken masa  örtüsünü bize silkelettirir, sonra da oturduğun yerde bir güzel katlarsın.  En ufacık çöp gözünden kaçmaz hemen atılmasını istersin. Aman be babacığım, ne gerek vardı bu kadar düzenli olmaya?  Bak biz de sana benzedik işte. Rahat vermiyoruz bir türlü ne kendimize, ne çevremize. Başını kaldır da bir bak be cancağızım, dünyanın düzeni kalmamış, değil eşyanın.

Çoktandır küskün gibisin.  Kime…  Bilmiyoruz, bilemeyeceğiz de. Sorsak, söylemezsin ki. Belki yaşadığın şu koskoca ömre, belki de, bu kadar yaşadıktan sonra aradığın huzuru bulamadığına, belki bize, belki anneme. Küskünsün, belki de hatırlamak isteyip hatırlayamadıklarına, ya da hazır her şeyi unutmanın rahatlığını yaşarken birden beyninin oyununa gelip, geçmişten minicik bir anıya takılmana. Oysa açılıp konuştuğunda, ” Ben buradayım ama kafam yok, ben yokum ” diyecek kadar durumunun bilincindesin. Yine de aklın fikrin, hayallerin ve rüyaların, yetmiş yıl gidip geldiğin, hâlâ sadakatle bağlı olduğun iş yerinde. Son yıllarda uyumak için bile olsa gittiğin, kimselerin sana karışmadığı, kalk oradan geç buraya, onu yapma, bunu etme demediği, evde bulamadığın huzuru bulabildiğin bir masan, bir koltuğun vardı ya. Şimdi bir fırsatını bulsan, o huzurlu yere gidebilecekmişsin gibi, gözün hep sokak kapısında. Bu yüzden canım, kapıdaki o kilit, bu yüzden sana yalan söylüyoruz babacığım, ne kadar zorumuza gitse de, ne kadar istemesek de.

Ondan sonra babacığım…

“ on bir gelir kızım”

Canım babacığım, doksan dördüncü doğum gününde ‘iki numaranın, bir numarasından’  bir toruncuk daha geldi dünyaya. (Kızlarını ve torunlarını numaralandırmak ne kolay değil mi canım. İsimleri unutsan da sırayı asla şaşırmazsın sen)  Melis bebeği sen çok sevdin. O senin parçalı bulutlu,  sisli günlerine bir güneş gibi doğdu. Onu bir an önce görmek uğruna nefret ettiğin tekerlekli sandalyeye bile oturdun. Kucağına verdik, sarıldın. Poz verdin kameraya.  Ne içten gülümsemişsin o fotoğrafta. Ne çok sevgi var o ışığı sönmeyen gri gözlerinde.

O ışık sen isteyene kadar da sönmesin canım babacığım.

Seni her zaman çok ama çok seven ‘Bir numara’

    Reklam

    4Mevsim Mehlika

    Posted on by

    Yıl 2012.  İstanbul’da yaşıyoruz henüz. Mutfağım bir süredir daha sağlıklı, daha doğal beslenmek uğruna değişim sancıları çekiyor. Yirmi yıldan fazla olmuş anneannemi kaybedeli ama onun lezzetlerinden vaz geçmek hiç de kolay olmuyor. Kızartmalardan başlayarak daha birçok yeme alışkanlığımıza çoktan veda etmeye başlamışız. Beyaz undan tam buğday ununa, fırın ekmeğinden kendi ekşi mayamla yaptığım ev ekmeğine geçmişiz. Ancak hallen o güne kadar uyguladığım tariflerde yaptığım her değişiklik için ” aman anneannem duymasın” diyorum. Sanki bazen elimi tuttuğunu, bazen arkamdan konuştuğunu, bazen de mutfağımda gezinip dolaplarımı karıştırdığını hissediyorum. İnsan ara sıra kendi kendine konuşur ya, ben de bir gün kendimi onunla konuşurken buluyorum. O gün bu konuşmaları kaleme dökmeye  niyet ediyorum. Tamam, diyorum madem mutfağımız değişiyor o zaman bu reçeteler kaybolmasın, bir kitapta yaşamaya devam etsin. Yazıyorum sonra, yazmak yeterli olmuyor, her yemeği profesyonelce fotoğraflıyorum. Sonra yazdıklarımı kapıp Yazı Evi dostlarıma koşuyorum. Okuyorum. Seviyorlar. Durma devam et, diyorlar. Her hafta yazdıklarımı sabırla dinliyorlar. Sonra sevgili Yeşim Cimcoz, hadi gel toparlayalım bu yazdıklarını diyor ve 4 Mevsim Mehlika’nın ilk taslağı doğuyor. 2013 sonunda hazır olan ve renkli fotoğraflarla süslenmiş  bu taslağın adı “Anneannem dedi ki!”  

    Şimdi aradan geçen sekiz yılda kitap neredeydi, nasıl oldu da adı değişti, ve o renkli yemek fotoğrafları neden kitapta yer almıyor, bunları uzun uzadıya yazıp sizi yormak istemem. Zamanı geldi, dosya dinlenmekte olduğu yerden ortaya çıktı ve bu haliyle basılması uygun görüldü.

    Daha henüz bir haftalık dolmamış, sadece benim  değil bütün ailemiz için de çok kıymetli bir bebek şimdi 4 Mevsim Mehlika.

    Ne demişti Mehlika Sultan: Bak kızım, sofra bizim için sadece karın doyurduğumuz yer değildir, orada hikayelerimiz de pişer, demlenir, paylaştıkça çoğalır.

    Şimdi buyrun siz de bu sofradan nasibinizi alın, sevgili dostlar.

    Bu kitabın gerçekleşmesinde emeği geçen herkese ama öncelikle sihirli dokunuşları için kızlarıma ve beni durmadan destekleyen yeğenlerime ve değerli aileme teşekkür ederim.

    70’e merdiven dayamışız…Günlüğe ek.

    Posted on by

    41. Günden sonra günlük tutmaktan vazgeçmiştim. Bahçe işleri ve ev kadınlığı hallerimin zamanımın çoğunu alması bir yana, herkesin benzer şeyler yaşaması bir yana…Yazmak için bir direnç gösteriyordum. Ta ki bu sabah sevgili Yeşim Cimcoz’ dan bir mail alana kadar. Mailin konusu tabii ki  kimine göre 70 güne yaklaşan   ev halleriyle ilgili idi. Unutmadan; Yazı Evi’nin  sanal atölyelerinin  kısa bir tanıtımı da vardı ekte. İşte bu mail  “hadi durma kalk cevap yaz, ne duruyorsun hadi, hadi” diye adeta başımın etini yedi. Zoom’ dan katıldığım Salı yogasını bitirir bitirmez klavyenin başına geçtim.

    BLOGA

    Buraya sevgili Yeşim’in mailinden birkaç satır alıntı yapmak zorundayım izniyle.( …… olarak görülen cümle Yeşim’in iç sesidir ve onlara burada yer verirsem metin konudan uzaklaşabilir)

    Bezelye aldım bu haftaki siparişle. Yarım kilo. Enginar da istemiştim. Onun yanında iyi gider diye düşünmüştüm. ……….Mutfağa geçtim. Dünden beri mutfakta poşetlerde beklettiğim yeşillikleri çıkarttım. Semizotu ayıkladım, domatesleri, marulu suya bıraktım, bezelyeleri ayıkladım, suya koydum.  Hüseyin’le kahvaltı hazırlıyoruz. Şakalaşıyor, sohbet ediyoruz. Bir el hareketiyle bezelyeler yerlere saçılıyor, yer nokta nokta yeşil bezelye ve su. İçine bir kaç gündür silinmeyen mutfağın tozu, köpeklerin tüyü karışıyor. Öfkeleniyorum. Alt tarafı bezelye yere döküldü. Hüseyin süpürgeyi almaya uzanırken “Hayır onunla alma!” diyorum ve yere çöküp tek tek bezelyeleri toplayıp kaba koymaya başlıyorum. “Nasıl? Kullanacak mısın?” diye şaşkınlıkla soruyor. “Tabii ki! Bunları ayıklamak için çok uğraştım!” diyorum. Süpürgeyi bırakıp yardım etmeye başlıyor. “Yeşim bunlar çok tüylü ve tozlu,” diyor. “N’apalım yani? Ben hallederim,” diyorum. “Yeniden ısmarlarız,” diyor. Sesi sakin, dingin. Yerde saçılmış, tezgahın altına kaçmış, toz yumaklarının içine gömülmüş bezelyelere bakıyorum. Elime su, köpek tüyleri ve bezelye bulaşmış. “Tamam!” diyorum. Süpürüp temizliyoruz yeri. Bezelyeler çöpe gidiyor. Ellerimizi yıkıyoruz. Artık hep, her şeyden sonra, ellerimizi yıkıyoruz. “Ismarlayacak mısın?” diye soruyor Hüseyin. Vazgeçiyorum. Bezelye için tekrar sipariş vermek istemiyorum. Bezelye yemesem ne olur ki?

    İşte beni tetikleyen cümle de işte bu efendim. Ne demek yemesem de olur. Kalkıyorum yerimden, biniyorum hayallerimdeki o kuşun kanadına, ver elini Moda. Çat kapı, Yeşim’in mutfağındayım. Dur, diyorum zamana. Geri git. Tozlu bezelyeleri önce soğuk sonra kaynar suyla yıkıyorum. Bir daha, bir daha. Ne yaptın sen Yeşim, diye de fırçamı çekiyorum. Bizim Urla’da bile sekiz liraysa( hoş bu hafta daha da pahalı) bezelyenin kilosu buralarda kim bilir kaçadır.Hem sonra enginarın kız kardeşidir, olmazsa olmazıdır, deyip girişiyorum işe. Tanıyorum arkadaşımı; yemeyi hele de yanında sohbet de varsa pek sever. Çok kolaydır onu ağırlamak; ne koysanız sofraya itiraz etmez.Severim böyle konukları. Düşünmem hiç, şimdi ne pişirsem diye. Uzun lafın kısası, tez zamanda bol bezelyeli zeytinyağlı enginar yemeği hazır oldu. Akşama Hüseyin’le yesinler.  Sarılmak istedik, sarılamadık. Biraz daha kalsaydın dedi. Kuş bekliyor, dedim.

    Bir özlemin ardından gittim bugün. Yine döner miyim günlüğe, bilmiyorum.

    Sevgiyle

    Fotoğraf  Urla Malgaca Pazarı’nda çekilmiştir.

    Evde 16. gün

    Posted on by

    Günaydın dostlar,

    Yazımın başlığı on altıncı gün olsa da benim evde on yedinci günüm. Şöyle ki; hep bir gün önce olan biteni, duygularımı, duyumları yazmaktayım.Çünkü sabah yazmak benim için neredeyse GÜNAYDIN demek. İstanbul’da  yaşarken edindiğim alışkanlık. Bir yandan “mutfakpenceremden” adlı yemek tarifleri paylaştığım sayfalara yazarken bir yandan da her sabah bir sözcük üzerine kronometre tutarak sadece altı dakika yazıyordum. İşte bu konu da çok derin. Bu altı dakika virüsü Yazı Evi günlerimde bulaştı bana.İyi ki de bulaşmış. Keşke her virüs böyle olsa… O gün bugün aklıma bir sözcük takılmaya görsün, hemen hesabını görmem gerekiyor. İki bin on altı yazında Urla’daki evimizin bir bölümünü atölye haline getirir getirmez bu virüsü çevremdekilere de hızla bulaştırdım.Ah bir bilseniz bu virüs nelere kadir… Konu uzun dedim ya…(Meraklısına uzun uzun anlatılır)

    Geleyim 16. günde Urla Kuşçular 59 numarada neler yaşadığımıza. Meğer günlerden pazarmış. Pazar mı? Ben hangi günde kalmışım acaba?

    Sabah rutinlerimize artık evde egzersiz de eklendi. Eşimle birlikte uygun bir müzik eşliğinde en fazla on beş dakika :)) süren kültür fizik hareketleriyle bedenimize saygı göstermeye çalışıyoruz. Şanslıyız; burada bir bahçemiz var ve ilçe merkezinden uzaktayız ve yasakları delip dışarı çıkabiliyoruz. (Eşim o zalim yaş sınırının üzerinde. Ben mi… Beni bırakın da üç beş gün daha genç hissedeyim kendimi.)

    Sabah 11.00 sularında kızım Burcu’nun davetiyle on iki kadın ekranda buluştuk ve ” FARKINDAYIM”  sözcüğü üzerine kalemi defterden ayırmadan 6 dakika boyunca yazdık. Ne geldiyse…  Kalemi özgür bırakınca neler yazıyor, tahmin edemiyor insan. Sonra bazıları okuyarak paylaştı, bazıları hüzünlendi paylaşmak istemedi. Saygı duyduk.Haftaya yine buluşuruz belki.

    Sonraki zaman diliminde kitaplarımla baş başaydım. Biraz ondan biraz diğerinden, hatırları kalmasın…. Ursula K.Leguın/ Mülksüzler. Bugünlere gönderme durumundan değil, sadece sırada olduğundan elimde. Neredeyse dört haftadır ilk yüz sayfada debelenmekteyim. Bu kadar çok isim olmasaymış hızlıca okurdum elbette ama gel gelelim şu isimler yok mu…Ama tek kitap değil ki okumakta olduğum. Toni Morrison’ dan Sevilen, her okuduğumda yeniden keyif aldığım Leyla Erbil’den Kalan( haftaya Martı Kitap Kulübü Urla’da konuşacağız, sizi de bekleriz. Moderatörümüz Zeynep Braggiotti her zaman  olduğu gibi) Ferit Edgü ustadan yine yeniden ve tekrar Yazmak Eylemi, bir arkadaşımın önerisiyle tanıştığım genç yazar Şermin Yaşar’dan Gelirken Ekmek Al( akıcı bir dil ve sürükleyen öyküler)  okuma köşemde. Sevilen akıyor, öyküleri tadına vara vara okuyorum. Yazmak Eylemi keyifli bir ders kitabı, her okuduğumda başka bir şey dikkatimi çekiyor. Bunlarla kalmıyor tabii okuma işi. Önceden yazı derslerimiz için seçmiş olduğum öyküleri yeniden okumak ve online olarak sürdürmeye çalıştığımız guruplara paylaşmak da bu süreç içinde.Sırada çok kitap var ama ilk gün de dediğim gibi …. günlerinde zaman daha az efendim.

    ÇIN ÇIN ÇIN… Saat 15.30. Zoom başlıyor. Bu kez ailemizin kadınları ile buluşacaktık. Acele bir kazak değiştirirsin, boynuna bir eşarp, geç kaldım ya makyaj filan yok. Kardeşim ve kızları, ben ve kızlarım altı hatun toplaştık. Özlem giderildi desem yalan olur. O hala duruyor yerinde. Kardeşim ve ben aynı bahçedeyiz ama kızlar ve “Ama en az biz konuştuk, hep biz konuşalım, ben de herkesi özledim” diyen bir beş yaş ergeni Melisçik. İzmir İstanbul arası daha böyle çook buluşacağız gibi görünüyor.

    Sonra yine okumak ve derken akşam oluverdi Yemeğimiz yoktu hazırda.Açtım buzdolabını geçtim karşısına.

    –Söyle bana kıymetlim sende ne var bu akşama?

    –Al sana koca bir kereviz ne yaparsan yap, birkaç sap da pırasa. 

    Daha ne isterim ki; kerevizi büyüktü. Bir patates biraz da pırasa hepsini robotla incecik rendeledim. Tavama sadeyağ ve zeytinyağı koyduktan sonra bu sebze karışımını kaşıkla iyice yayarak börek gibi alt üst kızartarak pişirdim. Servisten önce üzerine kaşar rendeleyince yemek hazır oldu. Yanında pancar salatası ve öğlenden kalma çorba. Yetti de artmadı tabi.😜 Duydum efendim duydum fotoğraflarıyla paylaşırım bu yemeği. Belki mutfakpenceremden.com da vardır bile.

    Günü İskoçya Kraliçesi Mary ile kapattık. Tarihin acımasızlığı uykumuzu kaçırmaya yetti.

    Kalın sağlıcakla. Yarın buluşuruz.

    Meraklı Bir Gardrobun Anıları 1

    Posted on by

                                                                      

     

    – Tanışalım-

    Doğum yerim İstanbul. İstanbul’ un  Kumbaracı Mahallesi.

    Doğum tarihim Mayıs 1973.

    İki kıtayı bir eden canım İstanbul’da, İstiklâl Caddesi’nden Tophane’ye inen yokuşlardan birinin adı Kumbaracı Yokuşu’dur .  Bildiniz mi… Hah işte ben orada  Mesut Usta’nın ellerinde dünyaya gelmişim. Soyumu sorarsanız,  Istranca Ormanları’ndaki ceviz ağacı sülâlesine dayanır.

    Ustamdan duyduklarıma göre doğumum oldukça sancılı olmuş. Benim dünyaya gelmemi arzu eden genç çiftle tanışana kadar Mesut Usta sadece kendi çizdiği, kendi yarattığı mobilyalara can verir, kimsenin modelini kopyalamaya yanaşmazmış. (Lâf aramızda, nerede şimdi böyle ustalar? Şimdi her şey kopya, her şey fabrikasyon )  Bu yüzden çok direnmiş ustam bu gençlerin getirdiği fotoğraftaki yatak odasını kopyalamaya. Nişantaşı’nın gözde mağazalarının birinde görüp tutulmuşlar, fotoğraf çekip getirmişler. Sonra da günlerce gidip gelmişler atölyeye. Evlerinin yemek odası takımını da ustamın modellerinden seçmişler, kütüphanelerini de. Ama ustam ısrarla,

    “İş ahlâkıma uygun değil, yapamam çocuklar,” diye direnmiş de direnmiş.

    Sonra bir gün delikanlı yine kapıyı tıklatmış. Bu kez yalnızmış.

    “Bak, ustacığım, sen bize bu iyiliği yapmazsan nişanlımla aramız bozulacak, tutturdu bir kere, lütfen hatırımızı kırma.  Hem kim görecek bizim yatak odamızı bizden başka”  diye yalvar yakar olmuş.

    Ustam hemen he demese de dayanamamış gençlerin bu arzusuna, bir kerelik kurallarını bozmaya razı gelmiş.

    İyi ki, iyi ki …Yoksa bugün buralarda olabilir, size başımdan geçenleri anlatabilir miydim efendim…

    Yeni tanıştığım kimselerle hemen samimi olamam ama sizi sevdim sanki… Sanırım size anılarımı paylaşabilirim.

    Şimdilik hoşçakalın…